De dader, een zekere Tinus was op dat moment erg ziek, leek te hallucineren. Twee meisjes kwamen op de eenzame boerderij op bezoek met als doel dat bij één van de twee de duivel uitgedreven zou worden. Toen de uitdrijving niet lukte, sprong de duivel over in een knecht – die geen sympathisant was van de godsdienstige groep waarvan Tinus de officieuze leider was. Hij wekte op een of andere wijze de agressie van Tinus, waarna deze hem met een voorwerp de schedel insloeg. In de ogen van de aanwezigen was dat het einde van de duivel. Tinus uitte zijn agressie op het lijk, als moest hij de gedode duivel nog meer vernietigen dan reeds was gebeurd. Dit lugubere gebeuren wordt vervolgens religieus geduid. De duivel zou zijn verslagen. Tinus zou de verpersoonlijking van Christus zijn. Het begin van het duizendjarig rijk zou zijn aangevangen. Dit werd vervolgens gevierd in een soort offerfeest. Althans volgens de interpretatie van de buitenstaanders die in de loop van de zaterdagochtend door de ramen keken. De meisjes kusten de mannen, een vrouw doopte haar vingers in het bloed. De deelnemers leken niet door te hebben dat de knecht vermoord is, maar geloven dat hij dood is neergevallen. Men werd geheel meegenomen in de waan dat er een wonder Gods is geschied.

En deze beroemde geschiedenis hebben Johannes van Vucht met zijn vrouw en een aantal kinderen dus van dichtbij megemaakt!